Δυο Κουβέντες Πριν την Αναχώρηση..

Γεια σας! Καλώς ήρθατε στο blog μου! Αν διαβάζετε ήδη την πρώτη αυτή δημοσίευση είμαστε σε καλό δρόμο! Είναι κοινότυπο, σε κάθε κοριτσίστικη μεριά να βρίσκεις ένα blog. Ένα blog γεμάτο με ημερολογιακές καταχωρήσεις ονείρων, καταστάσεων, γεγονότων και σκέψεων. Το δικό μου δεν θα διαφέρει σε τίποτα από αυτά. Αντιθέτως, θα είναι πιο απλό. Απλό και λυτό. Σημαδεμένο. Όσοι θέλετε να περάσετε ευχάριστα την ώρα σας μην κάνετε τον κόπο να διαβάσετε παρακάτω, θα χάσετε τον χρόνο σας. Το όνομα μου προτιμώ να το κρατήσω κρυφό. Αυτά που θα διαβάσετε για μένα, την ζωή μου και όλα όσα θα σας εξομολογηθώ είναι πράγματα που θα έπρεπε να μείνουν φυλαγμένα σε παλιά ανθολόγια κρυμμένα σε σεντούκια και βαθιά καταχωνιασμένα στην άβυσσο της ψυχής. Όχι, δεν είμαι ένα καθημερινό κορίτσι σαν αυτά που κάνουν σβούρες τριγύρω μας. Δεν με ψυχοπλακώνομαι με μικρά καθημερινά προβλήματα και καταστάσεις τύπου ''Με χώρισε'', ''Δεν με αφήνουν να βγω'', ''Χωρίζουν οι γονείς μου'', ''Τσακώθηκα με την κολλητή μου''. Ίσως αυτά να περιλαμβάνονται και μέσα στην δική μου καθημερινότητα. Δεν είμαι και τόσο εξωγίηνη. Η ζωή μου όμως, αυτά τα 14 χρόνια που βρίσκομαι εν ζωή δεν είναι και τόσο συνηθισμένα. Είμαι Θύμα. Όχι θύμα ξυλοδαρμού, βιασμού, ψυχαναγκασμού και ένα σωρό άλλων.. είμαι θύμα της πραγματικότητας. Γιατί, η ζωή δεν είναι πάντα ωραία. Και δυστυχώς στην δική μου περίπτωση τα πράγματα δεν είναι ρόδινα. Σίγουρα, υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που οι έννοιες αδειάζουν το μυαλό και περνάω λίγες ώρες κοινής ξεγνοιασιάς. Συγγνώμη, διορθώστε, όχι ώρες, λεπτά. Το ποτήρι ξεχείλισε σήμερα. Μετά από αυτή την ατελείωτη μέρα, με βασανισμένη ψυχή και τη διάθεση κομμάτια είχα την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον. Σε ποιόν, άραγε? Στους γονείς μου? Που είναι η αιτία όλων των κακών της ζωής μου? Στους συγγενείς μου? Που μας χωρίζει ένα τηλέφωνο αλλά τόσα δάκρυα? Στην κολλητή μου? Που δεν έχω ιδέα αν αύριο θα είμαστε μαζί και αν δεν θα μάθει όλη η πόλη όσα της εκμυστηρεύτηκα? Στον αδερφό μου? Που δεν ξέρει ακόμη τι θα πει ''Ρίζα εις την δευτέρα?'' ή μήπως σε ένα άχαρο μπλε τετράδιο που θα στέκεται βουβό και θα περιμένει το μελάνι που θα το αναστήσει? Μιας και το ανέφερα κάθε απόπειρα μου να γράψω σε ένα τετράδιο έβγαινε αποτυχημένη. Το μελάνι από τον στυλό ξεχείλιζε και απλωνόταν μουτζουρώνοντας όλο το χαρτί. Να έφταιγε το χέρι που έτρεμε? Η σύγχηση και ο θυμός? Η πίεση πάνω στο χαρτί? Ή μήπως η αδυναμία αυτού να αντέξει όσα του φόρτωνα να γράψει? Τυχαίο? Ίσως. Δεν υπόσχομαι να ικανοποιήσω τις προσδοκίες σας. Ξέρετε, όσο κι αν διαφωνείτε, κανείς δεν μπορεί να πει ''Σε καταλαβαίνω'' αν δεν έχει μπει στην θέση του άλλου. Ο καθένας βιώνει διαφορετικά το κάθε τι. Δεν υπόσχομαι να σας μεταφέρω μια σαπουνόπερα, ένα έργο γεμάτο σάσπενς και κωμωδία, σκηνές  τρόμου, πόνου και λύπης. Όχι. Γιατί η ζωή μου όλη είναι ένα δράμα. Ή σχεδόν. Όσοι θέλετε ακολουθήστε με. Ακολουθήστε με σε αυτό το ταξίδι, ένα άνοιγμα ψυχής. Ξέρετε, πάντα εμπιστευόμουν εύκολα τους ανθρώπους και αυτό δεν μου βγήκε ποτέ σε καλό. Όσοι δεν προβληματίζεστε στην ιδέα να χαλάσει έστω και για λίγα λεπτά η διάθεση σας κάντε το. Θέλω, παρέα, υποστήριξη σε όλο αυτό. Ίσως κάποιοι να με κατακρίνουν, να με χλευάσουν, να γελάσουν εις βάρος μου, να με γράψουν στα @@@ τους και να προσπεράσουν. Αν σκοπεύετε να το κάνετε, πατήστε Χ στην καρτέλα ή αλλάξτε ιστότοπο. Ζητώ μονάχα κατανόηση. Και τέλος, ένα πράγμα που πίστευα, πιστεύω και θα συνεχίσω να πιστεύω είναι αυτό: Μην λυπάστε τον αδύναμο. Να είστε περήφανοι που κατάφερε και έφτασε εκεί που είναι κι ας ήταν χαμηλά..